Συνέντευξη στο in.gr

Στο τραπέζι με την Αριάν Λαμπέντ για «Αστακό»

Αθήνα

Η Αριάν Λαμπέντ γεννήθηκε στην Ελλάδα και μεγάλωσε στη Γαλλία. Προς το παρόν ζει στο Λονδίνο, αλλά αργότερα ποιος ξέρει; Ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη για τη δουλειά της, γυρίζει καλές ταινίες με φίλους, αισθάνεται Ευρωπαία αλλά με τον τρόπο που η ίδια ορίζει την Ευρώπη, λατρεύει την υποκριτική, αλλά κάτι την τρώει μέσα της να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία. Εάν ήταν ζώο, η Αριάν Λαμπέντ θα ήταν λέαινα και πιστεύει ότι η αγάπη είναι μια δύναμη που σε βοηθά να κάνεις πράγματα που δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις.

Για όλα αυτά -και κυρίως για το The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου- η ηθοποιός μίλησε στο in.gr.

Την Αριάν Λαμπέντ την πρωτοείδαμε στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μία παρουσία που δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Δεν μπορούσε να την αγνοήσει ούτε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που της έδωσε το βραβείο ερμηνείας για το Attenberg.

Μία σειρά από ενδιαφέρουσες παραγωγές ακολούθησαν: το The Capsule και πάλι της Τσαγγάρη, οι Άλπεις του Γιώργου Λάνθιμου, το Fidelio, η ιστορία της Αλίκηςτης Λουσί Μπορλετό, μια εμφάνιση στο Before Midnight του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

Τώρα τη συναντάμε ως καμαριέρα στο The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου, στο ξενοδοχείο που υποδέχεται αυτούς που προσπαθούν να βρουν ταίρι πριν μετατραπούν σε ζώα, ενώ τη συναντάμε και στο δάσος όπου ζουν οι μοναχικοί.

Παράλληλα, πρωταγωνιστεί στο Assassin's Creed, μεταφορά του γνωστού βιντεοπαιχνιδιού στον κινηματογράφο, στο πλευρό των Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ.

Το in.gr την είδε πριν από μερικές ημέρες στην πρεμιέρα του The Lobster στο Λονδίνο -όπου μένει τα τελευταία χρόνια η ηθοποιός μαζί με τον σύζυγό της Γιώργο Λάνθιμο-, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, κάθισε στο τραπέζι κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας για να μιλήσουν για την ταινία, την αγάπη, αλλά και για την Ευρώπη.

• Το The Lobster τελειώνει με το τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Τι είναι για σένα η αγάπη;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μία μορφή αγάπης. Η αγάπη μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα, λέει πολλά, αλλά μπορεί να μην πει και τίποτα. Μπορεί να είναι μια τρελή δύναμη και πιστεύω –ελπίζω- ότι βοηθά τους ανθρώπους να ξεπερνούν πολλά πράγματα. Μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν ήξερες ότι μπορείς να κάνεις.

• Ανάμεσα σε άλλα η ταινία είναι ένα καυστικό σχόλιο για τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις. Τι είναι για σένα το The Lobster;

Η ταινία είναι πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι αυτή είναι η δύναμη της. Ο κόσμος της ταινίας είναι ακραίος και πιέζει τους χαρακτήρες με τους κανόνες που τους επιβάλει. Νομίζω ότι είναι ένα σχόλιο για τον κόσμο μας και τους κανόνες που αυτός έχει. Η  δύναμη της δουλειάς του Γιώργου και του Ευθύμη (σ.σ. Φιλίππου συν-σεναριογράφου του The Lobster) είναι ότι μας βάζουν να σκεφτούμε όλα τα πράγματα από την αρχή. Χρησιμοποιώντας χιούμορ, μιλά για την πολιτική κατάσταση, αλλά και για την ανθρώπινη φύση.

• Στην ταινία, όσοι δεν μπορούν να βρουν ταίρι μετά από 45 ημέρες στο ξενοδοχείο, μετατρέπονται σε κάποιο ζώο της επιλογής τους. Εσύ τι ζώο θα γινόσουν σε ανάλογη περίπτωση;

Παλιά όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση απαντούσα γάτα, αλλά τώρα πια λέω λέαινα.

• Η ταινία γυρίστηκε στην Ιρλανδία και συμμετέχουν σε αυτή άνθρωποι από την Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Βρετανία. Είναι -κατά κάποιο τρόπο- το «όνειρο» μιας ευρωπαϊκής παραγωγής, σε μία εποχή όχι εύκολη για την Ευρώπη.

Είναι πολύ ωραίος αυτός ο τρόπος δουλειάς και ταιριάζει με τον τρόπο που μεγάλωσα και εγώ. Παρά τα προβλήματα της Ευρώπης, νιώθω Ευρωπαία. Ήταν ένα δώρο το να δουλεύουμε με τέτοιο τρόπο, το να ακούς αυτές τις διαφορετικές προφορές, το ότι ήμασταν όλοι κλεισμένοι σε αυτό το ξενοδοχείο. Αυτό κάνει την ταινία πιο ανοιχτή. Δεν έχει εθνικότητα, μιλά για κάτι ανθρώπινο. Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόσωπο της Ευρώπης; Η δύναμη μας είναι ότι έχουμε πολλές διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες, αλλά αυτό είναι και ένα δώρο.

• Ο χαρακτήρας σου, μαζί με τον χαρακτήρα του Κόλιν Φάρελ ενώνει τα δύο κομμάτια της ταινίας -στο ξενοδοχείο και στο δάσος. Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων σε δύο τόσο διαφορετικές τοποθεσίες;

Ήταν ωραίο που το γυρίσαμε σε σειρά, πρώτα τις σκηνές στο ξενοδοχείο, μετά στο δάσος. Νιώθαμε κλειστοφοβικά στην αρχή και μετά ήμασταν χαμένοι στο δάσος. Η ταινία είναι ένα ταξίδι και σε μεταφέρει κάπου αλλού μέσα από την πράξη του Ντέιβιντ